Ἀνακοινωθέν 15.4.2008

Ὁ γάμος στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μέγα μυστήριο. Εἶναι ἄθλημα σχέσης, μέγιστη πράξη ἀγάπης καί κοινωνίας, πού ἀγκαλιάζει ὅλη τήν προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου.

Για τήν Ἐκκλησία οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων δέν τίθενται σέ συναισθηματικό, νομικό ἤ ἠθικό ἐπίπεδο ἀλλά, κυρίως, σέ ὀντολογικό. Κάθε πράξη χωρίς τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκτός τῆς θείας Χάριτος.

Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά ρυθμίζει τήν προσωπική του ζωή καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνέκαθεν ἀνέχτηκε καί περιέβαλε μέ σεβασμό καί ἀγάπη ὅλους ὅσοι ἐπέλεξαν νά ρυθμίσουν τήν ζωή τους διαφορετικά ἀπό τήν διδασκαλία της.

Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, εὐκαίρως παρατηρεῖ ὅτι ὁ ἱερός θεσμός τοῦ γάμου εὐτελίζεται καί ἀποϊεροποιεῖται συνεχῶς καί ἀπό τούς ἴδιους τούς χριστιανούς, ὑπάρχει δε μέγιστο ἔλλειμμα προετοιμασίας, κατάρτισης, τρόπου ζωῆς, πού χαλαρώνει τόν συνεκτικό ἱστό τῶν συζύγων καί τῆς οἰκογένειας, πού τρέφει καί διογκώνει πολλές ἐκτροπές.

Τά φαινόμενα τῆς ὑπογεννητικότητας καί οἱ κραυγές τόσων παιδιῶν, θυμάτων τῆς σύγχρονης οἰκογενειακῆς πραγματικότητας, πρέπει νά προβληματίσουν τούς πάντες, γιά νά μή δοθεῖ ἀκόμη ἕνα πλῆγμα στήν οἰκογένεια, στήν κοινωνία μας, πού θά ἐπιδεινώσει περισσότερο τήν σημερινή κατάσταση.